Vossenjacht

Vrijdag 5 juni, rond 18.30 uur, ergens in een woning aan een pleintje aan de Lindeboom…

‘Schat, ik ben thuis!’

 ‘Dag lieverd, hoe was het op je werk?’

’Goed hoor, maar wat is er op het pleintje aan de hand? Wat doen al die kinderen hier? En dan zo’n partytent erbij….ik weet niet wat ik daar van moet denken…Bovendien staan er allemaal fietsen voor onze deur.’

‘Nou, ik maakte mij ook al zorgen. Zouden wij dit jaar niet uitgenodigd zijn voor de buurtbarbecue? Daar heeft Leo natuurlijk voor gezorgd, omdat ik één keer mijn auto op zijn plekje heb geparkeerd. Wat denkt die kerel wel, ik zal….’

‘Rustig maar lieveling, ik denk niet dat het de buurtbarbecue is. Het zijn allemaal onbekenden voor ons.  Maar wat zijn er veel kinderen, volgens mij zijn er wel 50. En dan nog een stuk of wat ouders…. Als ze maar geen harde muziek gaan draaien of, erger nog… Hé, ik geloof dat ze weggaan. Allemaal in groepjes, en er gaan ook ouders mee. Gelukkig.’

Een uurtje later…

‘Nou poepie, het is gelukkig weer rustig op het pleintje, maar toch lopen er nog steeds vreemde mensen rond. Die kale mijnheer met dat kleine hondje is hier al vier keer langs is gekomen. Die hond zal ondertussen zijn plasje toch wel hebben gedaan?’

‘Ja, en toen ik naar de brievenbus liep zaten er een paar vreemde mensen in het gras te picknicken! In zomerse kleren, met stokbrood en wijn, ze leken wel niet wijs. Wat denk jij daar nu van?’

‘Ik weet het ook niet. Toen ik zo net even naar Gerard ging, hing er in dat smalle paadje ook een vreemde kerel rond, ik vond het wel verdacht. Op het veldje voor het huis van Jannie waren er kinderen die steeds een tentje moesten opzetten. Zodra ze weg waren, braken de groten het weer af… Een ander groepje kinderen vroeg mij waar het tuincentrum was. Ik wees in de goede richting en zei: ‘Die kant op’ en vervolgens liepen ze een heel andere kant op. Vreemde kinderen….’

Weer een uurtje later….

‘O nee liefje, ik dacht dat we er van af waren, maar het hele spul is er weer en loopt  te schreeuwen en chips te eten. Ik denk dat ik de politie maar ‘ns ga bellen, want ik vind dat dat niet kan.’

‘Is dat niet een beetje overdreven, scheetje, zoveel last hebben we er nou ook niet van. O, wacht eens, volgens mij vertrekken er ook al weer kinderen, ja kijk maar, er gaan er steeds meer weg.’

Na een kwartiertje is het plein leeg,  alles is opgeruimd. Iedereen is weg en de rust lijkt weergekeerd voor de bewoners van de Lindeboom . Iedereen? Nee, toch niet. Er is nog één vrouw die met stoepkrijt iets op de tegels schrijft. Als ze klaar is klopt ze haar kleren af en loopt weg.

Wat ze heeft opgeschreven? Dat kan natuurlijk maar één ding zijn:

Ook dit was weer zo’n leuke JOC-activiteit!